Ik ben geboeid door heterofonie: het zelfde verhaal herverteld door vele stemmen, het zelfde tafereel bekeken door vele ogen. Ik houd van pluraliteit in muziek. Interne pluraliteit: het botsen van verschillende soorten logica, van verschillende levensverhalen die onverwacht met elkaar in interactie treden. Externe pluraliteit: de compositie zelf als een object dat open staat voor een veelheid aan mogelijke perspectieven. Als dusdanig is Same Steps één van een aantal recente werken in de traditie van muziek met een ‘open vorm’.

Same Steps is doordrongen van twee aspecten van openheid. Eerst en vooral is het werk modulair van nature. Een uitvoering wordt ‘opgebouwd’ door het samensmelten van de centrale klarinetpartij met eender welke combinatie van viool, cello, elektrische gitaar en accordeon. Het werk verloopt als een opeenvolging van repetitieve scènes waarin dezelfde acties bij de klarinet meervoudige antwoorden van één of meer begeleidende karakters lijken te veroorzaken.

Een verder punt van openheid ligt in het gebruik van expressieve aanduidingen. In plaats van in een partituur te voorzien die specifieke technische instructies geeft om een bepaald klankbeeld te bekomen, bevat deze partituur een aantal onconventionele en interpretatieve aanduidingen om een meer open en ‘evaluatieve’ respons van de uitvoerder te bekomen. Ik heb een systeem van fysieke en emotieve indicatoren gebruikt, gemodelleerd op Rudolph Labans Theory of effort-actions. In zijn theorie, bijvoorbeeld, zijn er acht types van fysieke beweging, elk gebaseerd op gecombineerde beschrijvingen van ruimte, gewicht en tijd. Waar deze werkwijze normaal gevonden wordt in choreografie, interpreteren de musici de aanduidingen om de fysieke energie van de uitvoerder naar zijn of haar instrument over te brengen.

Same Steps kwam tot stand terwijl ik ‘composer-in-residence’ was in het Peggy Glanville-Hicks Composer’s house in Sydney. Het werk werd geschreven in opdracht van Ensemble plus-minus en het TRANSIT-festival, waar het werd gecreëerd op 27 oktober 2007. (Damien Ricketson)