De fysica vertelt ons dat systemen niet noodzakelijk statisch moeten zijn. Als je twee verschillende oscillaties verbindt, krijg je een 'oscillerend systeem' (i.e. 'schwingendes System') Het werk voor 8 musici is gebaseerd op het gebruik van motoren als activatiemechanisme voor complexe oscillatiesystemen. Het systeem van kwartet 1 is een geprepareerde ballon, de enige beweeglijke resonantieruimte die ik tot dusver kon vinden. Deze resonantieruimte vormt met zijn flexibele eigenschappen de basis voor verschillende oscillatieprocessen. Deze ballonnen worden ook geprepareerd met spullen uit de keukenafdeling (een spons en eetstokjes) en geactiveerd met geprepareerde motoren (tandenborstels).

De ballon slingert naar achteren, wanneer de impuls hem raakt, en creëert hierbij een volgende laag in het proces, die op zijn beurt een synthetische en gelijktijdig ook lichamelijke klankwereld tot stand brengt. De elektro-akoestische versterking maakt ook deel uit van de klankprocedure: met de afstand van de voorwerpen ten opzichte van de microfoons controleren de musici het volume van hun activiteit. De musici van kwartet 2 gebruiken, centraal in het publiek, motoren die verbonden zijn met stukjes plastic folie. Ze moduleren hun klank met behulp van druk en compressie van de folie, waardoor ze een quasi fysiek 'filmpatroon' creëren, als je het van wat dichterbij bekijkt. Ook de 'near field response' van de microfoons zelf maakt deel uit van de klank. Een andere gebruikte resonantieruimte is de samendrukbare plastic tube, met variabele resonantiekarakterisiteken. Plastic is een vergeten materiaal uit de ontwikkeling van instrumenten in de twintigste eeuw. Goedkoop en gemakkelijk te gebruiken in de constructie van nieuwe resonerende objecten, zoals bijvoorbeeld de verhitte en gespleten plastic beker, die ruwe ‘noise’ geluiden maakt in tegenstelling tot de sterke basklanken van de gemotoriseerde folies.

[Michael Maierhof]