De klanken die mij aanspreken zijn vaak instrumentale klanken die als gebroken of overbodig worden beschouwd (de boog  die het hout van de altviool raakt, de saxofonist die nauwelijks toon aan zijn lucht geeft), of ook niet-instrumentale klanken die meestal als lawaai worden bestempeld – uiteindes van schoenveters die het hout raken, een label dat van een  fles wordt gerukt, een vitamine die opbruist in water.

Wanneer ik voor een compositie aan het werk ben met geluiden, dan lijken deze vaak verbonden te zijn met een soort van emotionele, sociale of fysieke situatie. (Bijvoorbeeld het geluid van mensen die eigenlijk willen roepen, maar hun woorden in gefluister bedwingen om de kinderen of de buren niet wakker te maken.) Het is mijn job zoveel mogelijk informatie over deze situaties te laten verdwijnen, zoals een persoon in een foto geïsoleerd kan worden door delen ervan af te knippen of door over de andere figuren in die foto heen te schilderen. Ik wil niet dat de situatie klaar en duidelijk is – de luisteraar moet het zijne doen.