De constructie van muziek ontstaat telkens weer vanuit een idee-fixe, de studie van zijn mogelijkheden en het spel hiermee. Het uit dit avontuur resulterende kunstwerk is een autonome uiting en laat zich niet door verklarende teksten weergeven. Verbale omschrijvingen beperken zich tot het zegbare. Wezenlijke elementen van mijn muziek zijn tijdsprocessen op basis van verhoudingen in gehele getallen en harmonische constellaties, die zowel door gerichtheid als door toeval worden beïnvloed. In februari 2003 voltooide ik het Streichtrio. Het uitgangspunt van dit werk is een tijdsproces bestaande uit drie lagen, die telkens gebaseerd zijn op dezelfde proporties. Telkens worden twee van deze tijdsprocessen boven elkaar geplaatst. Hoewel elke laag een verschillende duur heeft, worden de lagen uitgerokken of gecomprimeerd zodat ze precies boven elkaar passen. Uit eenvoudige proporties in gehele getallen kunnen zo vrij complexe ritmes ontstaan. Toch zal de toehoorder, die deze notatie niet leest, veeleer de proporties waarnemen. Het harmonisch materiaal wordt gevormd door verschillende door mij geselecteerde boventoonreeksen (‘gerichtheid’), waaruit ik dan at random enkele toongroepen koos (‘toeval’).

De uitvoering tenslotte laat de klank van de muziek reëel worden, en de waarneming brengt de muzikale processen via deze klank in onze hersenen. Daar bouwt ieder de muzikale ruimte waarin hij of zij een persoonlijke belevenis van de muziek doet ontstaan. Zoals in de voorstelling van lichaam en geest het lichaam duidelijker, concreter, beter te bestuderen en dus meer werkelijk lijkt, en toch de geest het lichaam vormt zoals het zand door water en wind wordt gevormd, zo kan de geest van een kunstwerk ons veranderen, wanneer hij onze ziel beroert. Of anders gezegd: als componist ben ik een architect, die een huis bouwt voor de muziek en hoopt dat de muziek in dit huis wil wonen.

Dit strijktrio werd gecreëerd op 1 oktober 2005 tijdens TRANSIT in Leuven, door Ensemble Recherche. (Erhard Grosskopf)