Jarenlang dacht ik dat het schrijven van strijkkwartetten niet meer mocht. Ik ben echter vergeten waarom. Wellicht omdat het doordachte strijkkwartet te reactionair of te burgerlijk werd bevonden. Ik ben in een context opgegroeid waarin kamermuziek sowieso geen kans kreeg om representatief te zijn. Strijkkwartetten werden als marginaal beschouwd. Artistieke verzetsbewegingen richtten zich altijd tegen het establishment. Ik vond de kwartetten van Beethoven echter allerminst tot het establishment behoren. Ik zag er veeleer cultuurproducten in die met uitsterven werden bedreigd en zonder steun niet konden overleven. Op een bedreigde diersoort schiet je niet. Een kunstenaar die iets kwetsbaars wil afschaffen, heeft niet begrepen waarvoor je moet vechten.

Buch voor strijkkwartet is geschreven met Pierre Boulez in gedachten. Zijn Livre pour Quatuor is een van de meest grandioze, langste, meest gesloten, meest onbevattelijke en meest overweldigende strijkkwartetten die ik ken. Hoewel ik me al twintig jaar op dit stuk toeleg, heb ik de sleutel nog steeds niet gevonden. Buch is die sleutel zeker niet, maar veeleer een zoektocht en een diepe buiging. Het is opgedragen aan het Quatuor Diotima.

[Enno Poppe]