Via onderzoek naar, en samenwerkingen rond traditionele Japanse kunst en muziek, ben ik erachter gekomen dat klank een soort energie is, die het vermogen heeft om zowel te buigen als te rekken, om zowel groter te worden als te krimpen. Naar mijn gevoel bestaat de traditionele Japanse muziek uit de wederzijdse interactie van klanken, die elk op zich beweeglijkheid en spanning in zich dragen. 

Ik maak meestal muziek die zich focust op het bijsturen van die mate en gradaties van klank-energieën.

Één van de meest karakteristieke materialen in mijn vroegere werken zijn “rekbare” muzikale gestes, die gecreëerd worden door het combineren van complexe geluiden die bestaan uit glissandi, kwarttonen, overdreven dynamieken, en subtiele texturen. De piano, aan de andere kant, stelt het doel voorop om slechts een chromatische schaal te spelen. Zij verklankt daardoor dus enkel geluiden die in verval zijn; klanken die uitsterven, tenzij dat anders wordt gespecifieerd door de speeltechniek. Het leek me dan ook zo, dat de piano perfect ‘afgewerkt’ was na haar gigantische aandeel in de westerse muziekgeschiedenis. Het was voor mij dus moeilijk en uitdagend om een werk te schrijven voor piano solo.

In dit werk stelde ik mijzelf de vraag hoe ik mijn eigen ‘rekbare’ muzikale gestes kon creëren met de piano. Die vraag leidde me echter naar nieuwe vragen, zoals waarom ik die ‘rekbare’ muzikale gestes eigenlijk nodig heb in mijn muziek, en wat ze voor mij betekenen, en of ik ze überhaupt wel nodig had voor dit werk.

Bovendien is mijn andere recente grote vraag wat ‘tijd’ betekent. Tot dusver was het creëren van geluid steeds het centrale thema in mijn oeuvre. Vaak bouwde ik mijn hele werk op rond de structuren die uit dat geluid voortkwamen. Maar nu denk ik aan het tegenovergestelde. Met andere woorden, nu denk ik erover om de muzikale tijd te componeren als een ervaring, en om geluiden te creëren als de componenten die samen die tijdsstructuur vormen. In dit werk probeerde ik om ideeën van een ingewikkelde vorm van Gagaku performance te integreren: ‘残楽 (Nokorigaku)’. Hierin haken de instrumenten van het ensemble gradueel af terwijl het werk wordt herhaald. [Yu Kuwabara]