SynchroniCities representeert een soort van persoonlijk sonisch reisverslag van de laatste twee jaren, waarvan de kaart georganiseerd wordt door overeenkomsten en divergenties van verschillende klankbronnen. Ik ben altijd verwonderd over hoe concrete klanken in de wereld zowel overweldigend chaotisch als gemeengoed zijn. Bij het verzamelen en organiseren van veldopnames tijdens mijn reizen ben ik de overweldigende en vaak verrassend gemeenschappelijke basis van klanken afkomstig van verschillende bronnen gaan waarderen. Ik vind de paradox van klanken gerelateerd door timbre, maar geconnoteerd aan heel andere culturele of rituele praktijken, symbolisch en muzikaal verrijkend. En ik vraag me af of semiotische associaties en klankbetekenissen kunnen worden geherdefinieerd door de combinatie en de juxtapositie van deze verschillen. Door het gebruik van soms subtiele maar merkbare verwerking en mutatie, en een constante dialoog met de live instrumenten, hoop ik onze klankperceptie van tijd, plaats en culturele praktijken te bevestigen en uit te dagen.

Enkele paradoxen van synchrone klanken die me opvielen: de bijna korrelige ritmische nervositeit van metrokaartlezers zijn mechanisch in hun alomtegenwoordigheid, maar karaktervol in toonhoogte en patroon, afhankelijk van de situatie en de plaats. Het elektronisch klinkende gezoem van krekels en hun golf van witte ruis zijn regionaal en tijdsgebonden, maar bijna universeel gelijk. De gedempte bijna-stilte van bezoekers van heilige plaatsen in de wereld resoneert en versterkt zichzelf heel hoorbaar met de juiste filters, artefacten achterlatend van fysieke beweging en spraak niet bedoeld om onthuld te worden. En ik adresseer deze afwisselende culturele dialogen ook in het instrumentale schrijven. Met de piano bijvoorbeeld, de standaard gelijk getemperde stemming wordt ’ge-autotuned’ in real-time om te botsen met stemmingssystemen van oude en niet-westerse culturele erfenissen. Wat te maken van deze opmerkzame dissonantie, en hoe kan die worden gecomponeerd om consonant te klinken en zelfs aangenaam in zijn nieuw gevormde identiteit? [Anthony Cheung]

programmaboek Transit 2015, foto © Camille Tokerud