De fases van het ontstaansproces van Doppel kunnen gevolgd worden door het publiek tijdens de uitvoering. Dit werk gaat over pianospelen, maar niet als het eindresultaat van een reflectie over de act van het pianospelen. Doppel gaat eerder over het denkproces zelf. Doppel is niet zozeer een vastliggend werk, dan wel een documentatie van hoe het ontstond. Het muzikaal materiaal is idiomatisch voor de piano: toonladders, passagewerk, akkoorden en herhaalde tonen. In het begin van het stuk kan men zien hoe beslissingen over het muzikaal materiaal genomen worden en hoe twee materiaaltypes verdeeld worden onder de pianisten. In de loop van het stuk interpreteren de pianisten niet alleen de genoteerde muziek die zich geleidelijk aan ontwikkelt vanuit de beginsituatie, ze glijden ook in een rol. Elke pianist heeft eigen materiaal en een taak die het pianospelen overstijgt.

Het belangrijkste visuele aspect van Doppel is een gevolg van dit alles. Het is niet de video, het zijn de pianisten die merkbaar afwijken van hun normale gedrag in zoverre het nodig is het publiek te herinneren aan hun aanwezigheid en wat ze echt aan het doen zijn. De videolagen in Doppel betekenen niets anders dan concrete herinneringen die opkomen tijdens het componeren van of luisteren naar muziek. In feite herinneren ze ons niet alleen aan het verleden en aan de effecten van het verleden, maar ze maken ook duidelijk dat in het synchrone van meerdere muzikale gebeurtenissen tijdens het componeren enerzijds, en tijdens het luisteren anderzijds, er een heel netwerk van connotaties en associaties ontstaat. [MB]